NEŞESİNİ KAYBEDEN ÜLKEM…

NEŞESİNİ KAYBEDEN ÜLKEM…

Eskiden kalan hep kulaklarımda çınlayan bir okul şarkısı vardır.
‘Neşeli ol ki genç kalasın.
Bu dünyadan da zevk alasın’ diye devam eder…
Bugün ise ülkemdeki insanlar neşesiz. Neşesinin göstergesi gülümsemeleri yok artık. Olsa da zoraki sanki. O içtenlik o coşku yok artık.

Eskilerde, benim çocukluğumda, mutfaklar neşe saçardı. Annelerin mutlu seslerini duyardık mutfaklardan… Ve o eski İstanbul şarkılarını hareketli türkülerini… Şimdi ise mutfaklar şarkısız ıssız kaldı.

‘Hanımlar beylerini yolcularken,
Bu akşam gün batarken gel
Sakın geç kalma erken gel…’
Şarkısını söyleyerek uğurlarlardı beylerini.

Eski istanbul’da millet bahçeleri yoktu ama sanat aile bahçeleri vardı. Salacak’ta Kısıklı’da…

Eski sanatçılarımızı orada dinledim ben hep. Türk Sanat Müziği’nin, Halk Müziği’nin tadını hep oralarda aldık. Muzaffer Akgün, Ahmet Sezgin Nuri Sesigüzel v.b. Yazlık sinemalar cıvıl cıvıldı flim başlamadan Bal Arıları, Ateş Böcekleri, Celal Şahin akordiyonuyla çıkardı komedyen olarak.

Daha sonraları Yenikapı, Gar ve Çakıl Bebek Belediye Gazinolarında aile ve hanımlar matinelerinde şarkılara doyardık. Öyle fiks menüler yoktu. Her aile giderdi. Gönül Yazar, Ajda Pekkan, Necla Nazır Neşe Karaböcek, Zeki Müren daha kimler kimler…

O zaman da geçinmek için idare edilirdi ama her şeyi yerdik iyi kötü.
Anneler terziydi dikerdi elbiseleri, yama yapardı. İnce çorapları çektirmeye verirdik ama çok mutluyduk cıvıl cıvıldık.
İnsanların gülmesi çok kolaydı.

Şimdi ne oldu bize neşesiz, müziksiz kaldık. Nedeni ortada herkes yaşıyor zaten bu ortamı. Ya gençler ailesinden başka destek göremiyor. Aileler ahir ömürlerindeki maaşlarıyla evlatlara destek veriyor. Evlatlar ya işsiz ya da para kazanmada çok zorlanıyor onlara yüklendikçe yükleniliyor ama emeklerinin karşılıklarını alamıyorlar. Geleceklerini göremiyorlar. İmkanı olan gidiyor.

Doktorlar, sağlıkçılar, öğretmenler, memurlar, işçiler, karamsar coşkuyla çalışamaz haldeler. Neşeleri yok.
Gülümseyemiyorlar artık. Ya gelecekleri ne olacak hep akılarında bu. Türkü söyleyerek tarlada çalışan çiftçiler de yok artık. Zaten ekilecek tarlalar da yok.
Ama biz yine de şarkı söyleyelim bıkmadan usanmadan… Olsun hüzünlü makamlar seçelim bazen yana yana…

Ama bırakmayalım şarkı söylemeyi asla…..
Tıpkı Sezen Aksu şarkısında olduğu gibi…
‘Hayat zorlaşınca
Çıkmaz sokaklarda soluksuz kalınca
Azalınca manadan
Seyyar sevdalarda parçalanınca
Dil yetmeyince
Göz görmeyince
Gönül hissetmeyince
Kırılınca camdan kalp
Dönüp yalnızlığa kitlenince
O zaman şarkı söylemek lazım
Avaz avaz
O zaman şarkı söylemeli
Çığlık çığlığa
O zaman yüreğin yükü hafifler
Belki biraz
O zaman şarkı söylemek lazım
Avaz avaz
Dert bitmeyince
Bildiğin çektiğine yetmeyince
Düşmanında kendini yakalayınca
Bir daha kin gütmeyince’

Fevziye TURAN /kentekrani