KOŞULSUZ SEVGİ

KOŞULSUZ SEVGİ

Çocuklarımız her şeyimiz. Yaşamımızın anlamı olan, her an bağrımıza bastığımız çocuklarımız ve tüm dünya çocukları…

Onları hiçbir karşılık beklemeden, en güzel şekilde yetiştirmeye çalışan anne ve babalar…

Çocuklar dünyaya gelişlerinden itibaren, anne ve babalarının ses tonundan, ilgilerinden etkilenirler. Onların ses tonundaki yumuşaklık, ilgilerindeki içtenlik, çocukta neşe ve
mutluluk duygularını doğurur. Bu duygular sevginin tomurcuklarıdır.

Çocuklar büyüdükçe, aileden aldıkları sevgiyle kişilere, nesnelere, doğaya, olaylara ilgi ve sevgi gösterirler. Anne-baba sevgisi daha sonra aile, kardeş sevgisi ile tamamlanır.

Zamanla bunlara arkadaş, doğa, insan sevgisi de eklenir.

Sevginin aşırılığı veya yetersizliği, çocukta güvensizlik yaratır. Karşılık beklemeyen, koşulsuz sevgi ‘anne sevgisi’dir.

Çocuk okula başladığında, öğretmen adeta onun okuldaki anne-babasıdır, bu sevgiyi öğretmeninde bulur. Bir öğretmen olarak, öğrenciler benim hayatımda da hep öğrenci
evlatlarım oldular.

İnsanın ‘sevgi’ gereksinimi yaşam boyu sürer. Sevginin yaşı, yeri, ölçüsü de yoktur. Yeni doğmuş bebek de, yaşlı bir insan da sevilmeyi bekler.

Kısacası sevgisiz bir yaşam, asla yaşam değildir; eksiktir ve bize yetmez.

Analar için 1996 yılında yazdığım bir şiiri aşağıya alıyorum.

ANALAR İNCİNMESİN

Yaşamaktan çok yaşatmışsın,

Omuzlarındaki yükle taşmışsın.

Ana olup kutsallaşmışsın.

Analık vermek demektir.

Kadınsın, toplumda ezilirsin,

Sonsuz evlat sevginle didinirsin.

Çalışıp yorulmaktan usanmazsın.

Analık emek demektir.

Artık incinmesin analar,

Destek olsun onlara babalar.

İnsanlığa hayırlı evlatlar için

Analık sabır demektir.

Fevziye TURAN/kentekrani