“NEYE HASRETSE İNSAN, YOL BOYU ONUN ATEŞİYLE KAVRULUR”
İnsanı terbiye eden, yaşamın demini, kıvamı yakalatan bu ateştir aslında.
Yol konusunda herkesin farklı bir metaforu, farklı bir gizemi olsa da, gezgin olmanın temel nedeni, öğrenmektir.
Yani, yol boyu öğrenci olmaktır…
Yolculuk “Var olmak” ise eğer; umut gerekir, merak gerekir, somut hedef gerekir. Bir de yalnızlıktan kurtulmak gerekir.
Tüm semavi dinlerde yaradan insanı kendi suretinde ve güzel yaratmıştır. Evi insandır yani. İnancınız ne olursa olsun, adına ister iç ses, ister vicdan, isterseniz de Tanrı deyin asla yalnız kalmazsınız. Bu açıdan bakıldığında da izleniyor olmak kimseyi rahatsız etmez.
“Bir yolun varsa gidilecek sona bırakma” diyor Can Yücel.
Çünkü yol sonsuzluk içerse de kimse sonsuz zamana sahip değil!
Vedanın zamanını ve mekânını bilen henüz yok!
Yol, başlangıç için bile olsa hayal gücüne inananlara kucak açarken,
Yolda öğrenilen her şey eyleme yönlendiriyor, akıl dengeyi sağlıyor…
O zaman;
Yol benim dostum, okulum, vicdanım ya da bütünüyle inancım diyenlere,
Kaynağı insan, temeli adalet olan tüm yolculara selam olsun!
Önemli olan yola çıkmak…
Acele etmek gerek…
Tevfik Fikret’in dediği gibi…
“Bir eğik baş bir boyunduruktan ağırdır”
İyi seneler…
Saygı, sevgi ve inançla,
Kemal Yalnız