CAVİT ORHAN TÜTENGİL ANISINA…
“Katilleri yakalanmadıkça babam o asfaltta hala yatıyor olacak” diyordu kızı Deniz Tütengil.
7 Aralık 1979 tarihinde katledilmişti çok değerli hocam. Katilleri bulunamadı, ‘hala vurulduğu yerde yatıyor’
Cavit Orhan Tütengil…
Ondan bize yaşanan namuslu bir hayat, idealleri ve umutları kaldı. 
Her dersinde aydın olmanın özelliklerini anlatmaya çalışırdı…
Ders süresini bu kadar güzel kullanan, saati her daim kürsüde bulunan, son sözü ile ders zilini bu kadar güzel buluşturan başka bir hocamızı hatırlamakta güçlük çekiyorum. Mekânı cennet olsun… Katilleri, Allah’ın rahmetinden, af ve merhametinden mahrum olsunlar…
Üzerinden yarım asırdan fazla geçti. Sosyal siyaset hocamızdı. İlk dersinde söyledikleri hala kulaklarımda, hiç unutmadım, paylaşmak istedim.
“Çocuklar, bu ilk dersimizde size şunu söylemek istiyorum. Bizim burada size vermeye çalıştığımız şeyin adı öğretimdir. Öğretim; belli bir mekânda, belli bir zaman diliminde, belli konularda ve belli kişilerce verilmeye çalışılan konulara denir. Bazen mecburiyet de içerebilir. Oysa eğitim asla bu değildir. Doğumunuzla başlar, ölünceye kadar devam eder. Hiçbir konuda sınırlama, zorlama yoktur. Yaşamınız, bir değil, belki binlerce sınavı getirecektir size. Bu nedenle her gün öğrenmeye, üstüne koymaya devam edin. Kısaca okuyun, kıyaslayın ve sorgulayın…”
Ne kadar doğruymuş!
Etrafımızda öğretim görmüş, ancak yetersizliği tartışılmayacak ne kişiler var!
Ve hepimizin hayatına müdahiller…
Öğretim elbette gerekli, ancak yeterli mi?
Eğitim şart…
Eğitim şart…
Eğitim şart…
Saygı, sevgi ve inançla,
Kemal Yalnız