Lig Maçları…

Ben sizlere bu satırları karalarken düşündüm.

Neden yazıyorum ?

Hiçbir avantajım yok iken neyin kavgasını veriyorum?

Olmayan bir yaşamın tarifi olur mu?

Karşılığı var mı?

Daha bir çok soru ile kafamı bulandırabilirim. Sonuçta, karşındakini dahi dinleme adabı ve sabrı olmayan bir laubalilik ve vurdum duymazlık yaşayan gezegenin en çok harcanan insanı olduk…

Sosyal yapıda evden aldığınız eğitim asgaride size yön vermemişse  gerisi teferruattır.

Okumayı sevmeyen ve sürekli  elindeki telefona aşık olan yapı dünyayı esir aldıysa-ki öyle, ısınmaya dahi gerek yok geleceğe .

Yerimizi sabah cama konan kuşlar, kapıdaki kediler, sokaktaki köpekler, tele konmuş kargalar ve çığlık çığlığa çatıyı işgal eden aç martılar almış…

Galiba geç kaldık insan olarak tespitte .

Zira, ne Beşiktaş’ın gerçeğini ne de Fenerbahçe’de yedek bekleyen Mesut olmayan Özil’i görmüyoruz…

Birileri oturup algı ile sizi yönetiyor.

Gezegeni, ülkeleri, insanı, hatta uzayı  nasıl isterse öyle yorumlama zorunluğuna itiyor beyninizi!

Ama bazı tutkularınız ve esaretiniz de yok değil.

Kültür farkı  ile orantılı düşünme ve uygulama şansınız var üstelik…

Önceki gün bir adam eşi ile kucağında çocuğu;  yaya için kırmızı yanarken trafiğe yeşil yanan  açık yola fırladı ve hızla geçen arabaya haksız olarak küfürü bastı durmadı diye.

Oysa tüm insanlar bekliyordu ışığın yanmasını.

İşte, böylesi ‘yaman’ bir ego ile medeniyeti paylaşmaya zorluyorlar bizi.

Zor!

Olmaz ve olmayacak da!

Maçın son anında gol atan veya penaltı veren ,”vermeyen” hakeme sallayan yandaş ise, mutlu; aksi durumda da tepkili olabiliyor.

Terazi bozuldu.

Beyinler kuralları biliyor ama kabul etmiyor.

Herkes kendi adına kendini düşünüyor!

“Sen benim kim olduğumu biliyormusun!?” deme çağındayız.

Kimse de, – Yahu sen kimsin demiyor!

Olsun bizim ligimiz var ve onunla biz yine de mutluyuz…

Kimin nasıl oynadığı, kazandığı önemli değil…

Maç oynandı ve ligimiz var!

Nasılsa birisi sonunda şampiyon olur ve küme düşenlere bir formül düşünürüz!