Çok korkuyorum, çook..

Hem de, bilemezsiniz nasıl korkuyorum.

Koronaya yakalanıp da sağ salim atlattığım için kanımda antikor oluştuğunu ve bunun beni yeniden aynı hastalığa yakalanmaktan koruyacağını biliyorum. (Antikor; Vücuda giren antijenleri zararsız duruma getirmek için organizmanın çıkardığı bir madde.) Ama gel gör ki virüsün değişime uğramaya başladığını ve yeniden gelirse vücudumun onu tanımayıp yeniden hastalanacağımı öğrenince çok korkmaya başladım.

Burnum koku almazsa, çok korkuyorum.

Yediğim yemeğin tadını alamazsam çok korkuyorum.

Biraz ateşim mi var, hah yine o Korona illeti galiba!

Merdiven çıkarken nefes nefese mi kaldım, ne oluyor yine mi o, diyorum.

Böyle korkuyla yaşarsam tabi uykumda kabus görürüm. Kabus görünce kan ter içinde uyanıyorum.

– Niye ateş bastı, yine mi Korona?

Etrafımdaki insanlardan korkuyorum, biri yaklaşırsa tüylerim diken diken oluyor.

Virüsü göremesek ne yazar, her şey virüs gibi görünüyor.

Sıkıntıdan ishal olsan yine o virüs, kabız olsan yine o virüs.

Yemek yiyecek halim yoksa yine o virüs aklıma geliyor, çok su içmeye başladıysam aklıma gelen tek şey var yine o virüs.

Dedim ya çok korkuyorum çoook.

Kafamdan ne senaryolar geçiyor.

Mezarlık, cenaze, cami avlusu, tabut, musalla taşı, önde imam;

– Hakkınızı helal ediyor musunuz?

Hep bir ağızdan,

– Helal olsun, sesleri!

Çocuklarımı görüyorum cami avlusunda, ağlıyorlar. Onlar için yapacağım daha çok şey vardı. Onlara daha birçok anı bırakacaktım. Yani bütün bunlara o üç kuruşluk maskeyi unutmak mı neden oldu? Oysa sadece beş dakikada arabadan alıp takmıştım. Ne hayallerimiz vardı, hepsi yarıda kaldı.

Çocuklarım bensiz ne yapacak?

Derken, yine kan ter içinde uyanıyorum.

Korkudan kabuslar görüyorum.

Çok korkuyorum çoook.

– Siz de korkuyor musunuz?

Korkun, korkun. Hem de çok korkun. Korkarsanız, kendinizi de korursunuz, ailenizi de korursunuz. Utanmayın, bu korku hayatınızı koruyacak.

Ailenizle birlikte yaşayacağınız daha çook mutlu günleriniz olacak.